Αγάπη και χαμόγελα… Αυτή είναι η πληρωμή για τον εθελοντή. Το να γνωρίζει ότι η βοήθεια που προσφέρει δίνει χαμόγελα και σπέρνει την αγάπη. Και αυτό ακριβώς κάναμε και θα κάνουμε όλο αυτό τον καιρό με τους πρόσφυγες και με όποιον άλλο το έχει ανάγκη. Οι ώρες, άλλωστε, περνάνε γρήγορα όταν δίνεις απλόχερα κάτι που ο άλλος έχει ανάγκη και τα παιδιά που βρίσκονται στα κέντρα φιλοξενίας των προσφύγων σίγουρα το χρειάζονται.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά που η κυρία Πέπη, η οποία βρισκόταν σε καθημερινή βάση κοντά στους πρόσφυγες, μας έλεγε πως χαιρόταν πάρα πολύ όταν τα έβλεπε να γελάνε… Γιατί δεν ήξερε πότε θα το ξανά κάνανε αυτό. Ο δρόμος μπροστά τους είναι μακρύς και γεμάτος εμπόδια. Δε θα υπάρξουν περιθώρια διασκέδασης.
Την περασμένη βδομάδα ωστόσο, μια από τις επισκέψεις μας στους πρόσφυγες έδωσε χρώμα σε ένα γκρι περιβάλλον. Με παιχνίδια, που μπήκαν να παίξουν ακόμα και μεγάλης ηλικίας άτομα, καταφέραμε να προσφέρουμε κάτι τόσο μικρό και όμως κάτι τόσο σημαντικό για αυτούς τους ανθρώπους. Ακόμα νιώθω μια αγαλλίαση μέσα μου κάθε φορά που σκέφτομαι αυτή τη μέρα.
Ένα από τα παιδιά, ο Χασάν, μου έδωσε ένα μεγάλο μάθημα εκείνη την μέρα… Μάθημα ζωής! Έπαιζα αρκετά μαζί του και παρότι δεν μπορούσε να μιλήσει αγγλικά, συνεννοούμασταν σε μια παρωδία νοημάτων και λέξεων. Και όταν δεν παίζαμε, φρόντιζε να μη φύγει από την αγκαλιά μου. Με κρατούσε αγκαλιά και όταν έφευγα για να κάνω κάποια δουλειά με φώναζε με το όνομα μου, το οποίο είχε μάθει, για να γυρίσω.
Γνώρισα τα τρία μεγαλύτερα αδέρφια του, τα οποία μου έδωσαν την ίδια στοργή που μου είχε δώσει ο Χασάν και μετά γνώρισα την μητέρα του. Ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο της. Δε με γνώριζε, όμως η χαρά που προσφέραμε στο μικρό της γιο ήταν αρκετή για να μας δεχτεί στην οικογένεια. Αφού βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες με την οικογένεια της, μετά καθίσαμε και μας έδειχνε φωτογραφίες από την πατρίδα. Αναμνήσεις παγωμένες στο χρόνο από ένα τόπο που μπορεί να μην ξανά έβλεπαν…
Το βραδάκι, λίγο πριν φύγουμε, ο Χασάν με πλησίασε και πάλι κρατώντας ένα μικρό αμαξάκι. Το οποίο και μου έδωσε. Ένα παιδί που δεν είχε φτάσει ούτε τα 6-7 χρόνια ζωής, που είχε έρθει σε μια ξένη χώρα κυνηγημένος και που δεν είχε σχεδόν κανένα υπάρχων από το σπίτι του, μου έδωσε κάτι δικό του… Ένα κομμάτι του. Πασχίζουμε μια ζωή να βγάλουμε λεφτά για να τα χαλάμε σε υλικά αντικείμενα ώστε να ευχαριστήσουμε το εγώ μας, ενώ άλλοι έχουν χάσει τα πάντα, τα λίγα αντικείμενα που έχουν τα προσφέρουν απλόχερα… Αυτή είναι η κοινωνία μας.
Ένα κείμενο του Δημήτρη Πετρουλάκη.