Ημέρα Δευτέρα στις 2 το μεσημέρι και φτάσαμε στο Κέντρο Προσωρινής Φιλοξενίας Μεταναστών στο Γαλάτσι.
Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν για την ταλαιπωρία που πέρασαν οι άνθρωποι αυτοί μέχρι να έρθουν εδώ. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με μια τέτοια δομή, παρ’όλα αυτά κάθε φορά κάνεις την ίδια σκέψη. Αμέσως συντονιστήκαμε και αρχίσαμε να βοηθάμε στη διανομή φαγητού. Είδα οικογένειες με μικρά παιδιά, ηλικιωμένους και παιδιά χωρίς κάποιον μεγαλύτερο μαζί τους (…) να περιμένουν υπομονετικά για να πάρουν την μερίδα τους. Οι περισσότεροι από αυτούς είπαν ευχαριστώ με τον τρόπο τους. Είτε με ένα χαμόγελο, είτε με μια ματιά, είτε προσπαθώντας να πουν ευχαριστώ στα ελληνικά. Με το τέλος της διανομής, έπρεπε να τακτοποιηθεί ο χώρος και να καθαριστεί η τραπεζαρία, οπότε προσφερθήκαμε εμείς να το κάνουμε αυτό για να ξεκουράσουμε και λίγο τους «παλιούς εθελοντές» (μιας και κάνουν την ίδια διαδικασία κάθε μέρα επί 40 μέρες). Δεν είμασταν μόνοι σε αυτό όμως. Μόλις πιάσαμε τις σκούπες και τα φαράσια, ήρθε μια ομάδα σούπερ βοηθών. Τέσσερα – πέντε πιτσιρίκια ήρθαν δίπλα μας και μας πήραν σχεδόν τις σκούπες από τα χέρια θέλοντας να βοηθήσουν. Λίγα αγγλικά, λίγη νοηματική και πολλή φαντασία ήταν αρκετά για να «συνεργαστούμε» με αυτά τα χαρούμενα προσωπάκια και να μαζέψουμε μαζί τον χώρο.
Μαζεύοντας την τραπεζαρία, ρίξαμε μια ματιά με τους υπόλοιπους εθελοντές στις ζωγραφιές που ήταν κρεμασμένες σε έναν μεγάλο τοίχο και είχαν γίνει από τους μικρούς πρόσφυγες του Κέντρου. Δεν μπορώ να ξεχάσω την ζωγραφιά με μια βάρκα γεμάτη μετανάστες και γύρω γύρω μεγάλα ψάρια να τρώνε ανθρώπους ή τις ζωγραφιές γεμάτες με μαύρο χρώμα και σωσίβια. Και εδώ ξανασκέφτεσαι, τι έχουν ζήσει αυτά τα μικρά παιδιά και παρ’όλα αυτά, είναι γεμάτο χαμόγελα και σ’ευχαριστούν μέσα από κάθε τρόπο για την βοήθεια που τους προσφέρεις. Έτσι μ’ευχαρίστησε και μένα ένα κοριτσάκι από τους σούπερ βοηθούς με ένα αρκουδάκι καμήλα, το οποίο και φυσικά είναι από τα καλύτερα δώρα που πήρα ποτέ.
Δεν θα ξεχάσω επίσης την οικογένεια η οποία επειδή θα έφευγε για Γερμανία, δεν κράτησε τα επιπλέον τρόφιμα και φάρμακα για «να τα έχει» όπως πολλές φορές λέμε εμείς, αλλά μας τα επέστρεψε για να δοθούν σε κάποιον άλλο.
Με το τέλος της βάρδιας (για τον καλύτερο συντονισμό οι εθελοντές βοηθούν σε βάρδιες), μέσα από αυτή τη μικρή κοινωνία (γιατί αυτό είναι) συνειδητοποίησα ότι ακόμα και αν η δική σου καθημερινότητα δεν είναι όπως θα ήθελες, πάντα είναι καλύτερη από κάποιου άλλου. Και αυτό δεν το λέω για να νιώσεις καλύτερα, αλλά για να συνειδητοποιήσεις ότι μπορείς πάντα να βοηθήσεις κάποιον ώστε να γίνει η καθημερινότητα του ομορφότερη και μέσα από αυτό, να γίνει και η δική σου.
Το να βοηθάς έναν συνάνθρωπο σου όταν βρίσκεται σε ανάγκη, σε κάνει τον ίδιο άνθρωπο. Έτσι τουλάχιστον πιστεύω. Είναι σχεδόν αδύνατον ωστόσο, να νιώσεις το συναίσθημα του να βοηθάς έναν συνάνθρωπο σου αν δεν το κάνεις εσύ ο ίδιος. Αξίζει να αφιερώσεις λίγο από το χρόνο σου ώστε να προσφέρεις την οποιαδήποτε βοήθεια . Θα στο επιβεβαιώσουν όλοι οι Εθελοντές οι οποίοι ευτυχώς, είναι πολλοί.
Ένα κείμενο του Μάριου Χαλαραμπόπουλου.