
Η δυσκολία γεννάει όνειρα. Όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον, για ένα ασφαλές σπίτι, για ένα ήσυχο και ευμενές περιβάλλον, και οι άνθρωποι αυτοί παλεύουν να τα κατακτήσουν με όποιο μέσο μπορούν.
Ένας άνθρωπος που δεν έχει τίποτα, που έχει αφήσει πίσω όλη του την περιουσία για να βρει ένα καλύτερο μέλλον, που βρίσκεται στο μηδέν, δεν φοβάται να στοχεύσει ψηλά… Αυτό άλλωστε τον κρατά δυνατό. Και στο Γαλάτσι δεν ήταν λίγοι οι πρόσφυγες που στόχευαν ψηλά. Δεν θα μπορούσα βέβαια να παραλείψω την ιστορία του Οντίμ, ενός Αφγανού πρόσφυγα που γνωρίσαμε στο κέντρο φιλοξενίας στο Γαλάτσι.
Ο Οντίμ είναι ένα δεκαεπτάχρονο παιδί που έφυγε μόνο από την πατρίδα του για ένα καλύτερο μέλλον. Με το χαμόγελο να φωτίζει το πρόσωπο του από την πρώτη στιγμή, δε δίστασε να μας καλωσορίσει με τον δικό του τρόπο και να μας βοηθήσει στη καθαριότητα του χώρου. Μιλούσε λίγα αγγλικά, οπότε μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. «Πέντε χρόνια», μας έλεγε χαμογελαστά «Σε πέντε χρόνια θα είμαι στο Χόλιγουντ». Εκεί στόχευε και ομολογώ πως ξαφνιάστηκα και συγχρόνως εκτίμησα την αποφασιστικότητα του. Βεβαίως και είναι πολύ δύσκολο να γίνει, βεβαίως και έχει πολύ δρόμο μπροστά του, όμως η αποφασιστικότητα του ήταν αξιοσέβαστη.
Ήταν πολύ ευγενικός και αθώος για την ηλικία του. Σε μια σκηνή που έμοιαζε με παρωδία, ο Οντίμ άρχισε να δείχνει ενδιαφέρον προς μια εθελόντρια της ομάδας μας. Όμως τα συναισθήματα του ήταν αγνά και αθώα. Το πρόσωπο του είχε πάρει μια έντονα κόκκινη απόχρωση όταν της μιλούσε, ενώ δεν σταματούσε να κάνει αέρα στον εαυτό του με ένα χαρτί προσπαθώντας απεγνωσμένα να καλύψει την αμηχανία του. Από την άλλη πλευρά, εμείς τον πειράζαμε βλέποντας την έντονη αμηχανία του, η οποία ήταν χαριτωμένα αστεία. Δε βλέπεις άλλωστε συχνά ένα δεκαεφτά χρονών παιδί να βρίσκεται σε τέτοια αμηχανία μπροστά σε κοπέλα. Αυτά τα αθώα συναισθήματα είναι που έχουν σχεδόν εξαφανιστεί στην εποχή μας…
Αφού βγάλαμε φωτογραφίες μαζί, μας χαιρέτησε με ένα ζεστό χαμόγελο και με λίγα σπαστά ελληνικά που είχε μάθει. Έφευγε για να πάει στα Σκόπια εκείνο το βράδυ και από εκεί θα πήγαινε βόρεια. Και κάπως έτσι θα συνεχιζόταν το ταξίδι του και ίσως να ερχόταν ένα βήμα πιο κοντά στα όνειρα του. Υποθέτω πως σε πέντε χρόνια θα ξέρουμε.
Ένα κείμενο του Δημήτρη Πετρουλάκη.