Διανύοντας την δεύτερη βδομάδα μου σαν εθελόντρια στο κέντρο, όλα ήταν πιο εύκολα, πιο φυσικά.

Είναι απογευματάκι, όταν μια άλλη εθελόντρια ξεκινά να παίζει με μερικά από τα παιδάκια του κέντρου, δίχως δεύτερη σκέψη πάω και εγώ, τα παιδάκια όλο και πληθαίνουν και ο κύκλος όλο και μεγαλώνει, αρχίζουν να έρχονται ακόμα και μεγαλύτερα άτομα. Τα γέλια και η χαρά του παιχνιδιού απλώνονται και κατακλύζεται η αίθουσα από όμορφα χαμογελαστά πρόσωπα που τα έχει συνεπάρει ο ενθουσιασμός.

Κάποια στιγμή κάθεται δίπλα μου ένα μικρό κοριτσάκι το οποίο δείχνει να με συμπαθεί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό το κοριτσάκι μπήκε στην καρδιά μου από την πρώτη στιγμή και έγινε τόσο απρόσμενα η μικρή μου φίλη. Ή μάλλον ξέρω γιατί. Ήταν αυτό το χαμόγελο που με διαπέρασε. Παρά τις δυσκολίες που είχε περάσει, δεν σταμάτησε να χαμογελά και να προσφέρει ανιδιοτελώς ζεστές αγκαλιές και ζωηρά γέλια.

Φεύγοντας  εκείνο το βράδυ συνειδητοποίησα πως πέρα από την κάλυψη των βιοτικών αναγκών, υπάρχει κάτι ακόμα εξίσου σημαντικό για αυτούς τους ανθρώπους: Η ανθρώπινη επικοινωνία, μια κουβέντα, μια πλάκα, ένα παιχνίδι, ένα χαμόγελο.

Η επαφή με τον συνάνθρωπο είναι κάτι που τους έχει λείψει, κάτι που τους κάνει πιο δυνατούς, τους δίνει κουράγιο για τη συνέχεια. Δεν είναι  τα υλικά αγαθά, αλλά το να είσαι άνθρωπος είναι που μετράει και κάνει τη διαφορά στην εποχή μας.

Ένα κείμενο της Άννας Αποστολάκη.