Στη συνέχεια παραθέτουμε κείμενο το οποίο έγραψε μέλος της ομάδας μας στο blog +Ηθισμένη:
«ΟΕΟ; Ομολογουμένως είναι μια πολύ καλή ερώτηση την οποία αν με ρωτούσατε πριν κανένα μήνα – well, στο περίπου – δεν θα μπορούσα να σας απαντήσω. Αυτό όχι γιατί είμαι ένας απαίσιος εγωιστής άνθρωπος, αλλά γιατί η απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι καθαρά εμπειρική. Πρόκειται λοιπόν να κάνω μια μικρή αναφορά σε μια πρόσφατη προσωπική μου εμπειρία που σχετίζεται άμεσα με τον τίτλου αυτού του «άρθρου».
Φοιτητική ζωή, πςςςς ! Το λες και γεμίζει το στόμα και το κεφάλι σου με μελλοντικά σχέδια! Ειδικά τα πρώτα χρόνια της ανεξαρτητοποίησης, για εσάς που μένετε μόνοι σας και γενικότερα της απομάκρυνσης από την όλη νοοτροπία του σχολείου, για μας τους υπόλοιπους που μείναμε με το όνειρο του οτι θα πάρουμε σκύλο όταν περάσουμε κάπου έξω, η γενική ιδέα της φοιτητικής ζωής είναι : ΟΛΑ ΩΠΑ! Μεταξύ μας τώρα, πολύ καλή φάση αλλά πόσο να κρατήσει πια; Πέρασα και εγώ λοιπόν αυτή την κατάσταση του ενθουσιασμού, ωστόσο μου άφησε μια γλυκόξινη γεύση χειρότερη και από σάλτσα σόγιας(ιου). Όχι γιατί δεν μου αρέσει η φοιτητική ζωή, αλλά γιατί δεν μπορούσα να βρω κάτι ουσιώδες, με την έννοια του κάτι παραπάνω από το «άραξε».
Έτυχε λοιπόν μια μέρα να ακούσω μια φίλη να συζητά για εθελοντισμό. Χαρά εγώ αμέσως! «Που;» της λέω «έρχομαι!». Μου κόπηκε το γέλιο ευθύς αμέσως, «Στη σχολή μου» λέει. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι για προφανείς λόγους δεν θα μπορούσα να συμμετάσχω στην οποιαδήποτε δράση της συγκεκριμένης ομάδας, διότι φοιτώ σε άκυρο πανεπιστήμιο. Ωστόσο και για καλή μου τύχη δεν υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα.
Ξεκίνησα λοιπόν τελείως πειραματικά και από περιέργεια θέλοντας να δω πως νιώθεις όταν κάνεις το οτιδήποτε για κάποιον άλλον χωρίς να περιμένεις κανένα αντάλλαγμα. Μπορώ να πω ότι το ερώτημα αυτό απαντήθηκε και με το παραπάνω! Η συγκεκριμένη ομάδα εθελοντικού χαρακτήρα, είναι μια ομάδα αιμοδοσίας, διότι ξέχασα να το διευκρινίσω. Πραγματικά δεν μπορώ να περιγράψω πόσο σοκαρίστηκα με την θετική έννοια της λέξης όταν είδα πόσο κόπο και χρόνο αφιέρωναν τα παιδιά για κάποιους ανθρώπους που ποτέ δεν είχαν ξαναδεί, αλλά στους οποίους είχαν πολλά να προσφέρουν με την δράση τους. Υπήρχε μια οργάνωση την οποία επίσης δεν περίμενα να δω, ξέρεις όταν σκέφτεσαι μια συνάντηση φοιτητών για να συζητήσουν το x-y θέμα το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι ΧΑΟΣ! Nope, not gonna happen. Υπήρχαν βέβαια διαφωνίες αλλά πάντα καταλήγαμε κάπου. Γενικότερα χρειαζόταν αρκετή προετοιμασία και υπευθυνότητα για να υλοποιηθούν τα σχέδια της ομάδας και πραγματικά αυτοί οι παράγοντες δεν αποτελούσαν πρόβλημα καθώς τα μέλη της ομάδας ήταν γεμάτα καλή διάθεση! Η αιμοδοσία κράτησε δύο μέρες, δύο πολύ «γεμάτες» μέρες. Μιλώντας προσωπικά, ήταν αρκετά κουραστικό, αλλά άξιζε μακράν. Το point μέσα από την όλη διαδικασία είναι το κλισέ που ποτέ δεν θα πάρεις στα σοβαρά αν δεν κουνήσεις λίγο τον πισινό σου από τον φοιτητικό καναπέ για να καταλάβεις τι εννοώ, βασικά ήμουν κι εγώ μια από αυτούς που έβλεπαν εθελοντισμό και έλεγαν «πότε καφέ;», οπότε δεν βγάζω την ουρά μου απ’έξω! Πίσω στο θέμα μας όμως, μέσα από την όλη εμπειρία όχι μόνο βοηθάς δεν ξέρω και εγώ πόσους ανθρώπους, αλλά γίνεσαι και καλύτερος άνθρωπος εσύ ο ίδιος! Μαθαίνεις να συνεργάζεσαι, να σέβεσαι, να προσπαθείς σοβαρά για κάτι και φυσικά να προσφέρεις. Η απάντηση λοιπόν στο ερώτημα που έθεσα βρίσκεται στη φράση «Άνθρωπος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι!». Αν πιστεύεις ότι η ανθρωπιά έχει χαθεί στις μέρες μας, ξέρεις που να ψάξεις.
Τα θερμά μου συγχαρητήρια λοιπόν τόσο στα μέλη της ομάδας, όσο και στους εθελοντές αιμοδότες που ξεπέρασαν κάθε φόβο!»